Ofwel vrij vertaald:
Het verhaal van het reusachtige lieveheersbeestje-bekkentas…
Deel 1…
“kom jongens geef die bekkentas nu maar terug, zo is het leuk geweest. Ik weet dat hij de vorige keer bij jou in de auto zat, dus jij moet hem hebben Hans”
“Hmmm, nou, mijn auto is leeg, check zelf nog maar even, maar… ik weet het niet”
“Nou moe…”
Deel 2…
“Ach Vince, dat komt wel goed, Nederweert is een klein dorp, die vind je wel terug”. De enige hoop die me op de been hield. Al 13 jaar sleep in ze over mee naar toe. Van Ospeldijk naar Venlo, Krefeld en zelfs helemaal naar Slovenie… en terug! Maar ook gewoon in Nederland: Dordrecht, Rotterdam, Den Haag, Lith, Tilburg, Eindhoven, Weert en weer naar Ospeldijk… Altijd heb ik ze weer veilig thuis kunnen krijgen, maar die ene keer na NederweertLife is er wat fout gegaan… Een tweetal weken na het festival kwamen we tot de ontdekking dat ze zowel niet in de oefenruimte lagen maar ook niet thuis. Paniek, wat nu. De organisatie wist van niets. “Maar we sturen wel een mailtje rond, misschien dat iemand nog wat weet ofzo”. Via via de sporthal kunnen bereiken. Misschien dat iemand daar nog iets gevonden heeft. De juffrouw aldaar is waarschijnlijk een volledige dag bezig geweest om erna te zoeken (waarvoor mijn dank…), maar ook daar was niets te vinden. Ten einde raad, dan maar hopen op de WUP-bijeenkomst, dat een van de bands iets heeft gezien. Maar ook daar kwam ik niet verder… “Ah, ben jij van dat Lieveheersbeestje”, “Nee, wel gezien, niet meegenomen”, “Tja, da’s ook dom”… Er staan optredens in het vooruitzicht, dus via marktplaats wat eurootjes geinvesteerd in een tweedehands ride. Kunnen we in ieder geval weer herrie maken. Om het verhaal helemaal (ook emotioneel) af te sluiten, toch nog maar even naar ‘the scene of the crime’ (ofwel de sporthal).
“Zeg, ik ben hier toen iets vergeten op NederweertLife”
“Ah, bekkens…?”
“…Ja…”
“In zo’n rooie tas?”
“…JAAA!!!…”
“Die liggen hier…”
“…”
“Ja ik had de organisatie al gebeld, maar ik hoorde maar niks, dus heb ik ze veilig weggelegd”
“Nou moe…”
…Ik loop achter die aardige meneer aan… door de deur… daar heeft ooit het podium gestaan herkende ik… en ernaast… een rooie tas… met zwarte stippen…
Het mysterie is opgelost, het raadsel ontraadseld. Als een verloren zoon sluit ik ze in m’n armen… … Dus als iemand nog een mooie ride zoekt…
Dank aan iedereen die heeft meegeholpen dit mysterie op te lossen. De volgende keer worden de bekkens als eerste ingeladen…
Vince.
